Pamiętam, jak jeszcze w szkole podstawowej nauczycielka wpadała w popłoch na hasło „wizytacja”. I jeśli miała to być wewnętrzna kontrola zajęć wykonywana przez dyrektora szkoły, to ów popłoch miał mniejsze nasilenie stresu. Jeśli wizytację zapowiedziało kuratorium, wówczas popłoch panował w całej szkole przez kilka dni.
Wizytacja z kuratorium to najbardziej widoczny i znany uczniom zewnętrzny nadzór pedagogiczny w polskich szkołach. Obecny system kontroli funkcjonowania polskich placówek oświatowych istnieje w takiej formie od roku 1991. Rokrocznie Minister Edukacji Narodowej określa plan, według którego ma być w danym roku przeprowadzany nadzór pedagogiczny podległych placówek. Ponieważ zakres kontroli, obejmuje każdy aspekt funkcjonowania placówki, dlatego wyodrębnia się każdego roku to, na co należy zwrócić większą uwagę.
Wewnętrznym nadzorem określa się całość działań grona nauczycielskiego, psychologów szkolnych, opiekunów bezpośrednio nad uczniami. Celem jest oczywiście dobro ucznia i doskonalenie zawodowe nauczyciela. Proces nadzoru pedagogicznego obejmuje rozwój ucznia w sferze moralnej, społecznej, intelektualnej, emocjonalnej, fizycznej i estetycznej. Szkoła nie bez powodu nazywana jet drugim domem dziecka. Idealną sytuacją byłoby, gdyby nadzór rodzicielski i pedagogiczny wzajemnie się uzupełniały i wzbogacały. Zbyt często cała praca wychowawcza zrzucana jest na jedne barki – szkoły.
Pieczę nad pracą nauczycieli i nadawanie kierunku funkcjonowania placówki to oczywiście zadanie dyrektora szkoły. Na nim spoczywa cały wewnętrzny nadzór pedagogiczny. Jest on również „przekaźnikiem” zaleceń Ministerstwa Edukacji odnośnie wdrażania kolejnych etapów nadzoru.
Do roku 2015 ma wejść w życie nowy system nadzoru pedagogicznego. Ma to związek z raportem Najwyższej Izby Kontroli, który wykazał duże obniżenie efektywności nauczania w stosunku do lat poprzednich. Mówiąc wprost młodzi Polacy osiągają coraz gorsze wyniki w testach egzaminacyjnych na poziomie gimnazjum, szkół podstawowych i średnich.
