Ankiety napotykamy praktycznie na każdym kroku. W szkole podsuwają nam je co rusz, w pracy badają zadowolenie/niezadowolenie, zaśmiecają pocztę. Jak natrętne muchy brzęczą wokoło pytaniami.
Dlaczego nie lubimy ankiet, nie lubimy być odpytywani? Czy podanie odpowiedzi na kilka pytań, to aż tak duża strata czasu? I czy przez to mamy poczucie inwigilacji? Chyba aż tak źle nie jest.
Ankieta jest mniejszym lub większym zbiorem pytań. Internetowe ankiety można określić jako nowoczesny sposób komunikacji ze społeczeństwem. Jest idealną metodą poznania gustów, oczekiwań, opinii, preferencji, itd. konsumentów i użytkowników. A to z kolei przekłada się na poprawę jakości usług, produktów, zarządzania, edukacji. Obszarów, do których odnoszą się ankiety jest niezmiernie dużo.
Nauczyciele podsuwają rodzicom ankiety, by zbadać opinię o efektach nauczania dziecka, by poznać oczekiwania wobec szkoły. Lekarze proszą o wypełnienie ankiety, by dowiedzieć się, jak pacjenci postrzegają klinikę i proces leczenia. Producenci rozsyłają ankiety wśród klientów, chcąc poznać opinię o produkcie i ewentualne oczekiwania odnośnie kolejnych propozycji. Często włodarze miasta, burmistrzowie i prezydenci proszą o wypełnienie ankiety, by rozstrzygnąć jakiś problem, traktując tę formę komunikacji jako zamienną wobec referendum, czy spotkania bezpośredniego z mieszkańcami. Ankieta to łatwy i szybki sposób na zebranie potrzebnych informacji.
Istnieje pewien rodzaj ankiet, które lubimy, choć nie wszyscy się do tego przyznają. Mozolnie wypełniane rubryczki, często całkiem obszerne nie odstręczają, jeśli wie się, że na koniec dostaniemy odpowiedź na pytanie – jaki/jaka jestem, jakie mam predyspozycje, jaka dieta jest dla mnie optymalna, jaki sport powinnam/powinienem uprawiać, itd., itd. Taka zabawa z przymrużeniem oka, w której tkwi ziarno prawdy o nas samych.
Reasumując – ankiety to źródło wiedzy o nas. Odpowiadając nierzetelnie, nieszczerze, dla zabawy budujemy krzywe zwierciadło rzeczywistości.
